Martis die 16 mensis Julii 2024

VETERA

Hic nonnulla olim publicata in versionibus anterioribus Ephemeridis reponemus ut facilius reperiantur a lectoribus.
Infeliciter, nonnulae litterae et alia signa typographica non bene agnoscuntur in novo systemate et sufficiuntur signo � . Ignoscite!

SCRIPTA HISTORICA ET BIBLIOGRAPHICA VICTORII CHIARROCCHI PISAURENSIS

Victorius Ciarrocchi solebat parvas symbolas historicas scribere in Grege Latine Loquentium, et licentiam nobis benigne dedit textus suos in Ephemeride edendi. Quod fecimus sub rubricis "Historia", "Biographiae" et "Memoranda". Ecce vobis "Biographiae":

De Renata Tebaldi (1922-2004)

De Renata Tebaldi (1922-2004)

Per nonnullos annos praeteriti saeculi, nempe annis quinquagesimis et sexagesimis et septuagesimorum primis, duae feminae, quibus voces suavissimas natura donaverat, fabularum melicarum spectatoribus maxime placuerunt: Maria Callas et Renata Tebaldi. Haec triginta duos annos maximis in totius fere orbis theatris cecinit: postquam paralysim infantilem, ut olim dicebatur, sive rectius morbum polyomieliticum, quo tertium cum haberet annum correpta erat, non solum medicamentorum auxilio sed etiam constanti voluntate vicit, Renata canendi artem colere coepit atque brevi tam perita facta est, ut ab Arturo Toscanìni (1867-1957), maximo id temporis inter Italos at difficillimo symphoniae moderatore, eligeretur ut in concentu musico, qui die 11 Mai. 1946 in theatro Mediolanensi c. n. "Ad Scalam" primus, post bellicas caedes et ruinas, habitus est, cantricis primariae ageret partes. Eo die "Te Deum" Iosephi Verdi et precem melodramatis "Moyses" a Ioachimo Rossini compositi adeo modulate cecinit Renata, ut ipsa iure meritoque ab illo Toscanìni "vox angelica" appellaretur et hac locutione omnes melodramatum cultores Renatam illam haud dubie recolant.

Cui quidem mulieri plauserunt innumeri spectatores, quorum animi a fabulis melicis plerumque Italicis veluti "Tosca", "Adriana Lecouvreur", "Femina perdita", quas Renata voce suavi, flebili, summissa canere solebat, praecipue adliciebantur. E primis autem annis quinquagesimis plerique spectatores Mariam Callas, utpote quae dramaticas partes 'Graeco' quodam seu forsan divino adflatu incensa melius ageret, Renatae anteposuerunt. Itaque illud accidit _ quod in Italorum more antiqua ac pessima est consuetudo _, ut duae factiones ortae sint, eorum scilicet qui tantum Renatam aut solum Mariam summis laudibus dignam putarent. Quae praeterea feminae, cum inter sese canendi arte et vivendi moribus et praecipue indole maxime differrent, nullo amicitiae vinculo iunctae sunt; asperius tamen se gessit Maria, quae olim diurnario cuidam dixisse fertur haec: "Qui Renatam mihi aequiperare volunt, potionem 'Coca- Colam' a vino Campanensi ('Champagne') distinguere nesciunt". Quibus verbis Renata: "Hoc fieri potest, at cor mihi est!".

Nihilominus utramque aliquid iunxisse videtur, nempe solitudo, qua Maria praesertim ultimis vitae annis afflicta est, quam tamen solitudinem Renata sponte elegerat: nullus rumor nullumque scandalum, quod dicitur, huius cantricis vitam umquam maculavit. Pisaurum, qua in urbe Kalendis Februariis a. 1922 ortum habuerat et bis tantummodo cecinerat, Renata die 5 Aug. 2000 rediit et cuidam diurnariae quaerenti utrum aliquid desideraret, quod antea non fecisset, cantrix illa respondit hoc: "Nihil desidero, nisi quod fortasse magis audere potui: sed saepe timui, ne ad quasdam partes agendas impar essem". Praeclarum modestiae exemplum sive censurae in se ipsam factae. Quare Paulus Isotta, eximius artis musices criticus, quodam in articulo in actis diurnis q. i. "Nuntius Vespertinus" (sive 'Corriere della Sera') de Renata Tebaldi, quae die uno de vicesimo mensis Decembris a. 2004 supremum diem obiit, non immerito scripsit: "Modesto excelsoque animo praedita et cantrix supranista fuit perfecta".

Scripsit Victorius Ciarrocchi -Primum editum fuit 15/12/2006 12h32

De Henrico Toti, qui die 6 Aug. 1916 mortem obiit
De Hieronymo Pragensi, qui abhinc sexcentos annos crematus est
Quaedam de Ludovico XIV, Francogallorum rege (1661-1715)
In memoriam Davidis Balme...
Pro Dante Alagherio, qui anno MCCLXV ortum habuit
DE IOANNE BAPTISTA DELLA PORTA
De Carolo Gesualdo (1566-1613)
De Ioanne Bosco...
De Iosepho Maria Mazzolari (1712-1786)
De Americo Vespucci...
De Ioanna ab Arcu (1412-1431)
Leo primus
De Ioanne Baptista Morgagni...
De Roberto Busa (1913-2011)...
De Othone, domus Absburgicae principe
De Peregrino Artusi (1820-1911)
De Septimio Severo
Carolus Du Cange...
DE CAROLO BORROMAEO...
De Carolo Michelstaedter...
De Camillo Benso Cavour
De Michaele Ruggieri (1543-1607)
Eduardus VII
Quaedam de Iacobi Monod (1910-1976) doctrina philosophica
De Raimundo Montecuccoli
Caesar Lombroso
De vita actisque Alexandri III
Ioannes Calvinus
Imago nova sancti Pauli
Qui primus contra mafiam pugnabat...
De Iohanne Milton
De Alberto von Haller
De Ioanne Francisco Fernel (1497-1558)
De Anna Magnani (1908-1973)
De Ioanne Alfonso Borelli (1608-1679)
De Iosepho Occhialini (1907-1993)
De Mata Hari (1876-1917)
De Vincentio Filicaia (1642-1707)
Caesar Baronius (1538-1607)
De Rita Casciensi, sancta 'casuum impossibilium'
De Iacobo Casanova (1725-1798)
De Arturo Toscanini (1867-1957)
De Friderico Fellini
De Henrico Houdini (1874 - 1926)
De Ioanna Arendt (1906 - 1975)
De Aloysio Galvani (1737 - 1798)
De Greta Garbo (1905-1990)
De Arcturo Koestler (1905 - 1983)
De Othone Von Bismark
De Elemiro Zolla (1926-2002)
De Iacobo Leopardi (1798-1837)
Rochus (Rocky) Marciano, (1923–1969)
De Renato Cesarini, pedilusore singularissimo (1906-1969).
De Iusto Lipsio (1547- 1606)
De Antonio Quinn (1915-2001)
Theodericus Bonhoeffer (1906 - 1945)
De Alexandro Volta (1745-1827)
De Isabella, Hispanorum regina 'Catholica'
Die undecimo octobris 1963 obiit Editha Piaf