POESIS

Mothiae et Marettimi insulae

Summo in montis iugo
naturae cantus silentio instat
et anfractibus,
dum solus ventus eum comitatur
una cum undarum strepitu, gaviarum volatu.
O insulam mirificam,
aurora pictam, occasu sopitam,
in imum mersam limpidarum aquarum,
flavos in radios,
vento furenti motam,
ab vitae agitatione alienam!
O infinitam colorum pulchritudinem!
Aeterno donum factum ab Operario
subtili circumdante limine,
aethereo, numquam proximo,
saeculorum cursus,
historia repletum,
quem nihil mutare potest
in pacis instante et unici amoris.

Blandita calido vento, in limpidas lacus aquas
te contemplaris, pulchra et sola,
dum vesperae igneo colore sibi ipsis succedunt.
Praeterita tua in somnium revocas, Mothia!
Abietibus cincta,
agaves tuas acutas porrigis,
odores salubres,
fructus sapidos,
vitae praeteritae reliqua
nymphae sublimis.
Quieta, ianuas tuas aperis,
volatibus volubilibus,
errantibus,
velis,
animi motibus.
In cothone memorias servas,
alabastrite induta
in mare salsum te mergis,
ubi bella furentia
muros tuos diruerunt.
Dulces undae
ripas tuas, vias tuas lambunt;
serena, libertatem aspicis
levibus alis albis ornatam;
nubibus cincta,
obtutus gustas
et aurea oscula suavi odore involuta
salis herbarumque.

scripsit Johannes Teresi

---