Astrum, quod magis resplendes...
Astrum, quod magis resplendes,
e longinquo venis,
velut aurum luces in obscuritate.
Luminosae distantiae leves fiunt imagines,
invicem pulsanti vita praeditae.
Parvulum ut granum
in infinitatem te proicis.
Paludamentum ornat caeruleum
stellarum pulvis,
variis sortem unicuique coloribus pingit.
Astrum, in trama caerulea tu cubas,
res opertum inicis humanas,
quas interrogans adspicis;
pro bono iura promovere vis,
haud sine simplicitate.
“In universa re – dicis - sola sumus
sparsaque, brevitatis angore capta!”
At nullum nomen tibi est,
an exstes adhuc nescio.
En! Mirabile visu!
Media innumera ines corpora,
totum nudum, proh dolor,
fugaci temporis fragmento voraturum.
scripsit Johannes Teresi
Ad limites boni malique
Tota Eclipsis
Arundinea canistra
Candida ut lilium anima tua!
Metamorphosis
Diluvium mythologicum
Recordationes in sacco servatae
In caelo libertas
Iuppiter ex alta Olympica sede
De fortitudine mentis
Summi semitas quaeramus artificis
Columbae pacem deducunt
Mothiae et Marettimi insulae
Angelus Niger
Lumina perennia iaculantia ex undis
Mater!
Super vitrea
Aperiuntur sepulcra, taetra silentia …
Lux fiet tunc
Solus Tu...
Ithaca insula longinqua!
Et inter gentes vixit
Non unus in-differentiae casus
«Sunt lacrimae rerum et mentem mortalia tangunt»
Lucis spes