POESIS

Angelus Niger

Se mente fingendo ultra fines proiciebat
quasi esset papilio factus.
Illic, in aliena regione Occidentali,
mater eius mortua est, terram laborans nigram;
interficitur, insons, nulla ratione.
Infanti eius oculi magni erant
vultui nigro illigati, pulchri et profundi.
Lugebat.
Amaras effundebat lacrimas, in genis sordidis
veras scintillas,
dum circa se (ei videbatur) silva silet.
Solus erat in mediis arboribus herbisque;
oculos extollebat ad caelum vacuum versus;
petere ab avibus insectisque non desinebat
quonam mater eius traheretur,
cui erant vultus amabilis et nigri capilli
natura crispati.
Nemo verba eius audiebat,
alienos ab eo se ostentabant omnes
in obscuro silentio et cura ipsius defixos.
Tunc apparet in nubibus minantibus Angelus niger:
«Noli timere» ait voce suasiva
«in Elysio campo florenti cito eam es visurus!»
Statim innocens super leves alas se posuit,
oculos clausit et in astris, amoris luce cincto.
Matrem suam capillis aureis tandem amplexus est.


Usque ad hoc momentum, quamvis scientia et technologia opes magis magisque augeant et per orbem expandant, summum vero permanet impedimentum quominus terrarum orbis in duas regiones dividatur: regionem ditissimam et regionem pauperrimam. Si verumtamen regio opulenta caret ‘humanis entibus’ (quae non iam talia aestimat), et si totum ens nullum ab ea iam consideratur, unde potest accipere ea quae instrumenta creata sustineant et agant? Regio pauperrima adhuc cognoscit ens singulare (causa fertilitatis suae) sed etiam est magis totum ens: ex ea venit igitur fluxus qui sustineat regionem ditissimam, quae ignorat originem humanam entium sed ut res ea tractare non desinit. Unde sensus carminis. Ceterum, sicut dicit Severino, Τέχνη iam necavit totum ens.


scripsit Johannes Teresi

---