Peraequatio Comitialis

Quidam, cui nomen erat Vitus Favilla, nuncupatus “Magnus Venter”, causa eius magnitudinis quam vix bracae continebant, assiduus erat se ad civitatis comitia praesentandum ut fieret consiliarius ut saecla factionis rubrae, quae pro plebe pugnabat, et cuius vexillum ostentabat falcem malleumque. Erat tam particeps et vehemens et pugnax ut ne minimam iniuriam quidem patieretur; nulla clementia utebatur pro adversariis, nec commercium cum eis admittebat. Celeber adversarius eius erat is qui adhaerebat factioni albae, cui nomen erat Joahannes Toccasana, cuius vexillum ostentebat crucem Christianam.

Contingebat ut quotienscumque comitia instituebantur asseclae factionum adversarum alloquerentur populum in platea, alteri sua argumenta ferentes, alteri altera adferentes. Sectatores rubrae factionis implebant locum vexillis et magna eloquentia: dicebant societatem conversuram esse labore distribuendo, aequo animo quo omnes gradus societatis alii ab aliis considerandi erunt, iustitia pecuniaria et tributaria fovenda. Hoc temporis puncto plebs adsentiebatur maxima acclamatione. Vitus Magno Ventre cum sectatoribus sequebatur locutores assensu. Cum contingebat ei ut verbum impenderet, cuius vestimenta – sicut diximus – consueto modo discincta erant, ea in primis in ordinem redigebet, postea adloqui incipiebat, quin diras saepe imprecaretur. Verbum unicum suum repetebatur: Necesse est ut omnes cibo utantur! Plebs si ex parte oculis incertis eum aspiciebat quasi incredula, aliquis ex altera dicebat leniter: melius nonne est te cibo uti minore quam nos paucum habentes? Vitus interea se gerebat ut tela locutionis suae in inimicum factionis adversae, Johannem, quem accusabat ad populum discrimen facientem inter patricios et plebem, coniceret. Postquam sectator ruber locutus est, et cum folia factionem celebrantia data sint populo et facta sint sollemnia nuntia de rebus novis populo offerendis, affuit sectator albus, qui ostentabat crucem. Johannes Toccasana, dissimilis omnino primo sectatori, tam gracilis erat ut cum ventus spiraret eum paene auferret vel potius in terram deiceret. Platea hoc momento implebatur vexillis alteris, albis plerumque, in quibus inscribebatur “Libertas”. De pulpito, ubi locabantur sectatores et competitores, hi proiciebant caryophylla alba ad populum. Ex sectatoribus erat sacerdos, qui primus loquebatur, cum eum non puderet ventrem magnum ostendere aptum ad tunicam inflandam. Postea, gratiis actis et necessariis dictis, Johannes impendebat ad loquendum. Dicebat inter omnes instituendam esse denique charitatem et neminem, paupertatis causa, coëgendum esse ut in Providentiam maledicionem iactaret. Et populus statim ei plaudebat cum ei adsentiretur. At inimicus ruber, Magnus Venter, non adsentiebatur, quia verba illius considerabat vana et stulta. Concione peracta et folia crucem celebrantia distributa, populus, in dubiis persistens, abibat incertus, foliis in terra relictis, cogitans leniter se in secreto quale indicium prolaturum eo necesse esse.

Satis tantum modo erat ut dictator rursus vitaretur in re publica. Johannes Toccasana adveniebat ut elegeretur facillime, auxilii tamen gratia catholicorum qui divina claritate carebant. Aliquo die mehercle Magni Ventris, undecima electione gratificati, cor ictum est repentino malo, et mortuus est.

Observandum est nomina personarum ibi prolata esse omnino ficta.

Scripsit Joannes Teresi

---