VETERA

Hic nonnulla olim publicata in versionibus anterioribus Ephemeridis reponemus ut facilius reperiantur a lectoribus.
Infeliciter, nonnulae litterae et alia signa typographica non bene agnoscuntur in novo systemate et sufficiuntur signo � . Ignoscite!

Frater Benedictus Huculak OFM multa in Ephemeridem scripsit de vitis sanctorum, de aliisque rebus biblicis, et etiam versionem Latinam suam (magis "classicam") composuit evangeliorum secundum Marcum et Lucam, sub rubricis "Sanctus" et "Scholastica". Ecce "Sanctus 2"

QUADRAGINTA MARTYRES SEBASTENI

Romani exercitūs legio XII hieme anni 320 manebat in hibernaculis ad Sebastem positis, hodiernum oppidum Sivas in Turcia. Illa provincia perinde ac totus Oriens Romanus tunc regebatur a Licinio, qui aliquanto antea, neglegens edictum Mediolanense anno 313 promulgatum a semet unā cum Constantino, imperiali suo collega in Occidente, saevitiam resumpserat in fideles Christi.

Iussu Licinii militibus adimplendum erat cultus imperialis veneratione facta erga deos officiales. Legionis tamen XII milites quadraginta recusaverunt, quominus id facerent propter suam fidem in Dominum Iesum. Statim instructo iudiciali processu omnes damnati sunt capitis. In horribilem detrusi carcerem, cum eorum ora lapidibus contusa essent, nudi sub aperto aëre super stagnum rigens pernoctari iussi sunt, ut necarentur congelati frigore. Ad hunc autem modum traduntur unā oravisse: ‘Quadraginta in stadium ingressi sumus, item quadraginta, Domine, donemur coronā: ne una quidem huic numero desit. Est in honore hic numerus, quem ieiunio quadraginta dierum tu decoravisti, per quem divina lex ingressa est in orbem terrarum. Elias quadraginta dierum ieiunio cum Deum quaesivisset, eius visionem consecutus est’.

Serenam eorum constantiam in tribulatione cum vidisset unus e custodibus, ceteris dormientibus, adiutus stimulis ei datis divinitus, semet professus est esse Christianum atque damnatis adiunxit se. Quod cum cognovissent praefecti satellites, omnium eorum crura fregerunt bacillis. Mortui sunt omnes praeter Melithonem, natu minimum. Evenerat autem, ut in castris adesset eius mater, quae illuc venerat, ut filium viseret. Quem, fractis cruribus, adhuc vivere, cum vidisset, dolens mater ita eum cohortata est: ‘Fili, paulisper sustine; ecce Christus ad ianuam stat adiuvans te’.

Cum autem reliquorum corpora plaustris imponi cerneret, ut illis translati inferrentur in rogum, filium tamen suum relinqui – nam speraret impia turba adulescentem, si viveret, ad cultum deorum inclinari posse –, pia mater, filio sublato in humeros, illa vehicula sequebatur strenue. Dum autem progreditur, mortuus est Melithon in matris amplexu. Quae lugens corpus eius iniecit in eundem rogum, quo ceterorum militum corpora coniecta erant, ut qui fide ac virtute coniuncti erant, ei funeris quoque sociati, pervenirent unā simul in caelum. Cum demum, illis combustis, eorum reliquiae proiectae in flumen evidenti miraculo in unum confluxissent locum, honorifico sepucro conditi sunt.

Scripsit Fr. Benedykt Huculak OFM -Primum editum fuit 02/04/2006 20h05

---