RELIGIO

SYNODUS DE SYNODALITATE AD EXITUM PERVENIT

Altera postremaque Sessio Sexti Decimi Coetus Generalis Ordinarii Synodi Episcoporum in Ecclesia Catholica sollemniter, ut fere fit, die vicesimo septimo mensis Octobris conclusa est, quae postridie Kalendas Octobres inceperat. Prior Sessio post congruam praeparationem eodem anni proximi mense habita erat. Hoc memorare hic volumus: viros qui episcopatu aucti non essent (laicos, diaconos, presbyteros) et feminas, sive laicas sive consecratas, quartam fere delegatorum synodalium partem constituisse necnon complures decadas numero cumulavisse; quae multitudo non-episcoporum suffragandi ius saepe habentium hanc congregationem ecclesialem, sub titulo “Pro Ecclesia synodali: communio, participatio et missio” per iter quoddam triennale habitam, a superioribus aliquantulum differre facit.

Vigilia paenitentialis, quae pridie quam sessio incoharetur facta est, thematum maximi ponderis proponendorum occasio fuerat: nos enim paeniteat oportet –eo loco suasum est– peccatorum contra pacem imprimis admissorum, dein contra Dei creaturam, contra homines indigenas, contra migrantes, contra paupertatem, contra mulieres... familias... iuvenes... pueros, contra denique synodalitatem et dialogum, peccati scilicet alios de se loquentes non auscultandi aut item excludendi.

In sermone sessionis inaugurali Franciscus papa synodum artis symphonicae exercitio assimulavit, per quam e variis diversisque sonis dulcissimum melos componitur; sic e variis ministeriis et charismatibus “harmonia” quaedam seu congruentia vel convenientia “exsistentialis” sub Spiritus Sancti ductu producitur, quam et discernere et dirigere et provehere ad episcoporum pertinet munus. Quod autem non sit necesse omnes inter se simillimos esse ex hoc quoque conicitur, quod mulieribus ad ordines sacros accedere non datur, ne ad diaconatum quidem –quae res sessione adhuc coeptante in proximum saltem futurum confirmata est–, et tamen earum dignitas non minuitur neque earum in Ecclesia momentum; nam Ecclesia “mulier” est.

Sermo de bello quod etiamnunc in Palaestina Israeleque necnon in Libano geritur haud leviter hanc sessionem affecit, in quam anniversarius primus eiusdem conflictus cecidit (Nonae videlicet Octobres), cuius occasione diem ieiunio et orationi dicandum Romanus pontifex pacis impetrandae causa indixit. Immo timetur ne nonnullae parvae harum terrarum Asiaticarum Christianae communitates propter hoc bellum omnino vanescant; de sorte vero Catholicorum Libani Maronitarum multi sunt solliciti.

Sessionis tempore id quoque factum est, quod Franciscus pontifex nominationem unius et viginti novorum cardinalium palam nuntiaret die septimo mensis huius Decembris in consistorio creandorum (etsi uno ex eis purpuram recusante facti sunt viginti), a quibus idem pontifex petiit ut magis servos quam eminentes praelatos sese ostenderent; inter quos Pater Timotheus Radcliffe est, qui biduo sessionem sine ulla intercapedine antecedente, una cum Matre Maria Ignatia Angelini ex abbatissa Benedictina, aliqua meditanda futuris participibus perhibuit sicut etiam superiore sessione perhibuerat. Pater Timotheus, Dominicanus (aut, iuxta ipsius verba, Domini canis), id est Ordinis Praedicatorum sodalis, qui non dedignatur salibus sermones suos condire, dictum Kalendis Octobribus rettulit Caroli Mariae Martini cardinalis Iesuitae paulo ante mortem dicentis: “Religio Christiana in initiis suis adhuc est”. Quae cogitatio, quamquam mira videri potest, bene spiritum apertionis omnibus et omnibus rebus synodalis iuvat, cum nihilominus spirituum discretio sit adhibenda, ut Ignatius, Societatis Iesu conditor, saepenumero monuit; nam conscientia huius rei, Christianam nempe religionem Ecclesiamque adhuc in incunabulis esse et quasi vagire, ad silentium redigit illos rerum adversarum vaticinatores “qui deteriora semper praenuntiant, quasi rerum exitium instet” –sicut Ioannes vicesimus tertius papa in allocutione inaugurali Concilii Oecumenici Vaticani secundi dixit– nosque ad futurorum novitatem aperit. Consuetudo autem hominibus generatim fidendi, de qua Pater (mox Cardinalis) Timotheus amplam mentionem fecit, est habitus ad apertionem ducens et virtus quidem procul dubio synodalis, nec aliud est quam ipsi Deo confidere. Hinc facultas varias alicuius in Ecclesia hodierna momenti res recte apertoque animo tractandi: mulierum in Ecclesia partes; egentiorum curam; planetae nostri custodiam; migratorum pastoralem curam; interretis ad evangelizandum utilitatem; abusus sexuales, qui dicuntur, in pueros et puellas patratos; clericorum ac theologorum catechistarumque laicorum institutionem; ministerii Petriani vel papalis exercitium... quo Ecclesia penitius sit ecclesia missionaria (“in missione”, ut ipsissima Francisci verba repetam) perenniterque e se exiens, “suburbia geographica et exsistentialia” habitare parata.

Inter alia vero, sessione mediante, moderatoris cinematographici Matthaei Garrone pellicula de Afrorum in Europam migratione –cuius index Io capitano Italice sonat (Latine ‘Ego navarchus’)– synodi participibus exhibita est. Quae synodus, valde nimirum ecclesiologica quippe cuius thema princeps ipsa Ecclesia fuerit una et multiformis, numquam quodammodo finiri quibit; perget enim processus synodalis, neque iam fieri poterit quin quaevis synodus aut coetus ecclesialis de synodalitate quoque sua qualibuslibet de rebus disputando disceptet. Ceterum adhortatio apostolica postsynodalis, quae solet aliquot post synodum conclusam mensibus aut annis a pontifice Romano subsignata foras dari, hac vice non edetur; mandavit contra in ultimo delegatorum conventu Franciscus papa ut Documentum huius synodi Finale statim, ad omnium id evolvere atque legere cupientium usum, publicaretur.

Scripsit Marcus Flavius Asiaticus- 01/11/2024 17h17

---

DE EPIPHANIA
DE PASCHA CELEBRANDA
DE PRAESEPIS ORIGINE
DE SYNODO QUAE DE SYNODALITATE AGIT
“VERITATIS SPLENDOR”, QUID DE RE MORALI POST ANNOS XXX?