POESIS

Diluvium mythologicum

Deucalio et Pyrrha ex arca descenderunt,
circa se, in calido loco, frustra aspicerunt,
nec granum nec myrrham, proh dolor, viderunt.
Nam locus ille derelictus lutulentusque erat.
Maximum silentium, sicut mors, regnabat
maria super terramque.
Animum demisit Deucalio, mulierem
timore fractam amplectens.
Flevit:
«Pyrrha, crede mihi» ait «impetus
undarum si te traheret, nihil obstat quin
te sequerer».
Prope flumen Cephisum ambulaverunt.
«Themi dulcissima, boni iuris dea!»
genua ita flecterunt et rogaverunt.
«Fac ut tantae caedae medearis;
effice ut res submersas rursus capiamus!»
Juppiter, deus maximus, precem audivit,
eorum miseruit, in ore Thestis haec verba posuit.
«Ita» dixit «caput tegite: nova aetas incipit!
Vestimenta vestra tollite! Saxa matris
terra reicite!»
«Ossa reiciamus» sibi dixerunt «oportet
ut poena levior fieret! Inde granum
myrrhaque - spes nostra – revenient!
Terra mater est, ossa sua saxa».
Ita sibi dixerunt.
Vestimenta statim detraxerunt, caput texerunt,
saxa reicerunt.
Mirabilia tunc facta sunt.
Saxis homines seduli ex parte Deucalionis,
feminae sedulae ex parte Pyrrhae exeunt.
Nova progenies e saxis nata terram implevit.
Frugifera mater facta est, et dura
Ad laborem tempore transeunte magis aptura.


scripsit Johannes Teresi

---