POESIS

Lumina perennia iaculantia ex undis

Celer de colle, et elatus mare advolat Phoenix.
Se antiquissimae voces cogunt in chorum.
Se de altis columnis mittunt sonitui mixtae venti.
Sonantes per anfractus Daedalus currit,
arenosos per tumulos vestimenti pinnas perdit.
Citharae sonu comitatur, dulcissimoque cantu;
dum candidae nubes in aquas salsas solvuntur, pervolitat, eas frangens sole moriente.
Lumina perennia, iaculantia ex undis, in saxa irrepunt, veterumque viridem olivarum in comam.
Stellae a diis pinguntur, Fatique itinera.
Subita musica templis extollitur,
in hominem singulares metus infundit, in artem spiritum mirabilem insufflat.
Se tandem in columnis abdit Daedalus, divinam Junonis maiestatem admiratur
Herculisque magnitudinem, eius feritatem.
Radiis solis Icari vestigia Fatum solvit, totam auream per arenam ea fundit.
Ut in cuna agili, ita somnia moventur divinum per spatium voces Naturae feracis fatentur.
Paulo post cessat pluvia,
roscidum in caelum occurrit sol,
velut pons, venustate structus perenni, apparet Iris,
se terram inter caelumque ponit, se terret.
Iuppiter, ex alta Olympica sede,
nautarum audit preces,
eorum se palmae ad illum vertentes.
Omnia in natura placantur, tempestas sponte sedatur,
iussum Castori Pollucique statim datur:
«Agite! - clamat - nautas mari ex imo eripite!
Naves sursum iam submersuras eicite!»
Illico ventus concidit, malacia feliciter advenit.
Hic, illuc, sacra inter templa nubes solvuntur
frugiferos intra ramos non minus diluuntur.


scripsit Johannes Teresi

---