Clārissimus P. L.1 versiōnem dē Carceribus Silviī Pellicī hodiernō numerō Praecōnis incohāvit aptissimē factam, quam prōsequendam sperāmus. Grātiās ei nūntiāmus, quaesītuī autem respondēmus eum nōbīs nihil dēbēre2.
Silvius Pellicus fuit italus scrīptor et poēta, patriae amāns. Carcerēs meōs (italicē “Le mie prigioni”), commentāriōs dē suā captīvitāte, scrīpsit postquam ē carcere exierat. Liber fuit celeberrimus in Eurōpā saeculō decimō nōnō. Quīdam dīxit, quem nōnnūllī perperam putant Clēmentem Metternichium fuisse, hoc librum magis Austriae obfuisse quam clādem. Silentium tandem ac tenebrās, quibus versiō latīna libellī Silviī Pellicī, obrūta sepultaque jacēbat, laetus frangō.
Haec symbola est pūblica, itaque tibi licet eam cum aliīs lēctōribus commūnicāre.
Diē Veneris XIII Octōbris MDCCCXX Mediōlānī sum comprehēnsus dēductusque ad Sānctam Margarītam. Erat hōra tertia pōmerīdiāna. Facta est mihi diūturna disquīsitiō illā diē et aliīs quoque. Sed dē hōc nōn dīcam quidquam. Cōnsimilis amantī ā suā amātā neglēctō, quique cum dignitāte statuit aliēnum ab eā animum prae sē ferre, ego mittō rēs polīticās in suō statū et loquar dē aliīs rēbus.
Hōrā nōnā vesperae illius lūgubris diēī actuārius mē tradidit custōdī, isque, postquam mē dūxit in cubiculum mihi destinātum, hūmānīs cum verbīs ā mē dēpoposcit, suō tempore reddenda, hōrologium, pecūniam et quidquid aliud habērem in sacculō. Quō factō verēcundē mihi apprecātus est bonam noctem.
«Cōnsiste, amābō;» dīxī ei «hodiē nōn prandī; affer mihi aliquid.»
«Īlicō, taberna prope est, et experiēris, Domine, quam bonum vīnum!»
«Vīnum? Id genus nōn bibō.»
Ad hujus modī rēspōnsum Angelīnus3 mē aspexit obstupefactus et spē correptus mē jocāre. Custōdēs carcerālēs, quibus caupōna est, perhorrescunt captīvum abstēmium.
Cum vērō vidēret mē prōpositō stāre, exiit, et antequam semihōrula est praeterlapsa obtinuī meum prandium. Comēdī aliquot bolōs, bibī poculum aquae, tum fuī commissus mihi sōlī.
Cubiculum erat in pedeplānō situm, et prospiciēbat ad āream. Carcerēs hāc carcerēs illāc, carcerēs suprā, carcerēs ē regiōne. Accessī ad fenestram, attendīque per aliquod tempus ad custōdēs carceris abeuntēs remeantēsque et ad cantum phrenēticum incarcerātōrum quorundam.
Cogitābam: “Ante saeculum hōc erat monastērium. Num unquam virginēs sacrae ac paenitentēs, quae in eō habitābant, animō comprehendissent fore ut suae cellae hodiē nōn gemitibus fēmineīs hymnīsque piīs, sed maledictīs cantiōnibusque inverēcundīs resonent; ut contineant hominēs cujuslibet notae, eōsque, ut plurimum, dēstinātōs ad ergastula vel ad patibula? Atque intrā saeculum, quid ultrō rēspīrābit in hīs cellīs? Ō fugācitātem temporis! Ō mōbilitātem continuam rērum! Potestne, qui vōs cōnsīderat, afflīgī, sī fortūna dēsierit in eum arrīdere, sī tumulātur carcere, sī ei imminet patibulum? Herī eram ūnus ex fēlicissimīs mortālibus mundī, hodiē nōn mihi est amplius ūlla ex illīs jūcunditātibus, quae comitābantur vītam meam; nōn amplius lībertās, nōn amplius cōnsuētūdō amīcōrum, nōn amplius opēs! Nōn, hercle; sēsē dēcipere stultī esset. Inde nōn ēgrediar, nisi ut conjiciar in speluncās horridissimās velut carnificī trādar! Agedum, bene estō, diē post mortem meam rēs sē habēbit velutī sī exspīrassem in palātiō atque sī cum maximīs honōribus efferrer”.
Hōc modō reflexiō suprā fugācitātem temporis mihi animum roborāvit. Sed vēnit mihi in mentem patris, mātris duōrum frātrum, duārum sorōrum, memoria, item alius familiae, quam amābam tamquam sī esset mea, at ratiōcinātiōnēs philosophicae jam nōn valuērunt. Solūtus plorāvī puerī īnstar.
Grātiās tibi agō! Subscrībe grātiīs ut novās epistulās accipiās et opus meum sustineās.
Mē Lovecraftishorrificīs fābulīs valdē dēlectārī jam tibi nōtum et compertum est. Egomet Mārte meō nīsus sum laudibus eum ōrnāre et epigramma pangendō et vertendō fābulam ejus dē historiā Necronomicōn in sermōnem latīnum. Necronomica sunt nōtissimum pseudobiblion, id est liber quī numquam scrīptus est, cujus tamen titulus et aliquandō excerpta in fābulīs fictīs et commenticiīs referuntur1.
Postquam Babylōnis parietinās et Memphis arcāna subterrānea vīsit…
Cum illam fābulam vertī, nōndum Metamorphōseōn librōs lēgeram. In secundō est narrātiō dē prece senis patris ad sacerdōtem Aegyptium Zatchlān2, quae mē monuit dē historiā Abdullae Alhazred: “Miserēre,” ait “sacerdōs, miserēre per caelestia sīdera per īnferna nūmina per nātūrālia elementa per nocturna silentia et adyta Coptica et per incrēmenta Nīlōtica et arcāna Memphītica et sistra Phariaca.” Sacerdōtis nōmen dīcitur esse simile illius daemonis Saclae, quem Ambrosiaster et Prīscilliānus memorāvērunt3.
Nudius tertius Vītus Corvīnus sodālis, quī gregem Agoram ad Athenaze legendum condidit, dīxit sē in rētī mundānō librōs fictīciōs Necronomicōn latīnē scrīptōs invēnisse. Quis est tam āmēns ut ex novō librum hujus generis latīnē scrībere cōnētur? Quantam expectātiōnem mihi dedit! Vērī reperiendī studiōsus nexum aperui, sed statim spē dēcidī. Nam in prīmā pāginā menda multissima invēnī.
“Antīquissimōs sapientēs, quōs graecō sermōne philosophōs appellāmus, sī quae vel nātūrae, vel artis reperissent arcāna, nē in prāvōrum hominum nōtitiam dēvenīrent, variīs occultasse modīs atque figūrīs, ērudītissimōrum opīniō est.”
Posteā alter sodālis, Remus, nōs monuit ignōtum auctōrem vix Jōhannis Trithemiī Steganographiam immūtāvisse. Trithemius fuit abbās Ōrdinis Sānctī Benedictī, suīs librīs dē historiā, dē theologiā, dē scientiā clārus, necnōn magīae suspectus. Inter ejus discipulōs Henrīcus Cornēlius Agrippa et Philippus Aureolus Theophrastus Bombastus Paracelsus numerantur. Ejus nōtissimum opus, Steganographia, quod annō MDCIX in Indice Librōrum Prohibitōrum inclūsum est, dīviditur in librōs trēs et tractāre magīam vidētur, sed rē vērā est dissertātiō dē cryptographiā. Alchemistae enim ūtī ambiguīs signīs solēbant nē profānī scientiae arcāna discerent4.
Ōlim Trithemius quasi obviam factus est Geōrgiō Sabellicō, cujus vīta partim fābulam doctōris Faustī peperit. Hōc modō eum dēscrīpsit5: Homō ille, dē quō mihi scrīpsistī, Geōrgius Sabellicus, quī sē prīncipem necromanticōrum ausus est nōmināre, gyrovagus, battologus, et circumcelliō est, dignus quī verberibus castīgētur, nē temerē deinceps tam nefanda et Ecclēsiae sānctae contrāria pūblicē audeat profitērī. Quid enim sunt aliud titulī, quōs sibi assūmit, nisi stultissima ac vēsānae mentis indicia, quī sē fatuum nōn philosophum ostendit? Sīc enim titulum sibi convenientem fōrmāvit: Magister Geōrgius Sabellicus, Faustus jūnior, fōns necromanticōrum, astrologus, magus secundus, chīromanticus, necromanticus, pyromanticus, in hydrā arte secundus.
Haec habēbam quae dīcerem.
Grātiās tibī agō! Subscrībe grātiīs ut novās epistulās accipiās et opus meum sustineās.
Scrīpsī Mediōlānī ante diem tertium Īdūs Jānuāriās annō ab urbe conditā MMDCCLXXVI.
Hic est locus in Substaciī programmate ad colloquendum inter nōs quem īnstrūxī prō sōlīs subscrīptōribus. Quaestiōnēs, brevia cōgitāta et alia quae obviam sunt dīvulgābō.
Ut gregī intersīs, Substaciī programma tibi est exprōmendum, nam gregis nūntia nōn per epistulam, sed per programma mittuntur. Sī extemporāliter interesse colloquiō vīs, nōtificātiōnēs tibi accipiendae sunt.
Quōmodo incipiendum est
Exprōme programma aperiendō nexum vel pulsandō orbiculum īnfrā. In praesentī programma tantummodo Mālī in tabernā est, sed mox Androidis in tabernā ad manum erit.
04 Jan 2023, 12h01 X digna commūnicātū + exercitium legendī
In montibus fēriātus sum
Heus lēctor,
ut praesentem annum novum bene inchoēmus, ēn decem digna commūnicātū:
Dēmum Appulēiī Metamorphōseōn librōs perlēgī, quōs ūnum abhinc annum cum Epistulīs Mōrālibus ad Lūcīlium ēmēram. Quod sine dubiō jam scīs mī lēctor, Appulēius fuit homō cōpiōsissimus ad dīcendum. Mihi saepius quam vellem verbōrum vīs perquīrenda fuit.
Lupus Ālātus, quī lupī ālās quaerendī adagium significat, locus ad rēs ēdendās in ūsum discipulōrum, dē Crampō (theodiscē kramp unguis), mōnstruōsō ferīnōque daemone ex mȳthologiā populōrum Germānōrum lacerō vestītō amictū catēnā virgīsque armātō, quī Sānctō Nīcolāō servit, pelliculam forās dedit.
Mauriciī Sigismundī brevis hungara fābula septem nummī (hét krajcár), in quā familia est tam paupera ut vix scīlicet septem nummōs corrādat, in sermōnem latīnum ab Andreā Alcore versa, vulgāta est.
Requiēscat in pāce Pēleus, Edson Arantes do Nascimento, follis rēx brasiliānus. Pedilūsor plēnus atque perfectus, pedibus et capite validus, mīrā sollertiā praeditus, adversāriōs facillimē superābat.
Requiēscat in pāce Benedictus XVI, Jōsēphus Aloisius Ratzinger, Rōmānus Pontifex ēmeritus, cooperātor vēritātis, ēgregius theologus necnōn latīnae eximius linguae fautor. Jōhannēs Carolus Rossi testis aurītus fuit Pontificem latīnē volubiliter loquī, ut quī bonam hanc cōnsuētūdinem nōn subsultim sed perpetuō retinuerit (ōrātiō habita apud Circulum Philologum Mediōlānēnsem postrīdiē Nōnās Mārtiās a. MMXIII).
(Diogenēs) solēbat autem omnia palam facere, et quae ad Cererem et quae ad Venerem pertinent. Atque hujusmodī conclūsiunculīs ūtēbātur: Sī prandēre nihil malī est, neque in forō prandēre malum est; nōn est autem malum prandēre: ergō neque in forō prandēre malum est. Quumque ante ōra omnium masturbārētur, Utinam sīc, inquit, ventre perfricātō, famem plācāre possēmus.
Grātiās tibī agō! Subscrībe grātiīs ut novās epistulās accipiās et opus meum sustineās.
Scrīpsī Placentiae prīdiē Nōnās Jānuāriās annō ab urbe conditā MMDCCLXXVI.
Hīs diēbus Nātīvitātis et Capitis Annī fēriīs fruor. Novās epistulās accipiēs in annō novō. Tē, familiam et cārōs quoque fēriās optimās dēgere exoptō.
Exercitium legendī (Cantulus prōposuit)
Ovidiī Epistulae ex Pontō, IV.13.17
Nec tē mīrārī, sī sint vitiōsa, decēbit carmina quae faciam paene poēta Getēs. Ā! Pudet et Geticō scrīpsī sermōne libellum structaque sunt nostrīs barbara verba modīs: et placuī - grātāre mihī! - coepīque poētae inter inhūmānōs nōmen habēre Getās.
